Daniel's weblog

Vientiane, de hoofdstad van Laos is niet echt een geweldige stad. Echt veel te zien en te doen is er niet. De voornaamste redenen om hier toch te komen zijn een visum en geld.

Ik ben van plan om via het zuiden van Laos Cambodja in te gaan. Visums voor Cambodja kun je normaal aan de grens krijgen (of zelfs via Internet), tenzij je van een ‘onofficiële’ overgang gebruik maakt – zoals ik van plan ben om te doen. Maar met een visum in je paspoort en wat dollars smeergeld moet je toch de grens over kunnen.
Het aanvragen van het visum was eigenlijk heel gemakkelijk. Een groot gebouw tien minuten buiten het centrum is de ambassade. Ik kon er zo de tuin in lopen, geen beveiliging of iets. Ook de deuren van het gebouw stonden gewoon open. Binnen zit een meneer die je twee formulieren geeft. Die invullen, twee pasfoto’s erbij, $20 betalen, en je paspoort achterlaten. Klaar in vijf minuten. ’s Middags kon ik weer terugkomen en was het visum klaar (nadat die meneer nog even heel nieuwsgierig was waar Nederland eigenlijk op de wereldkaart te vinden was).

De tweede reden om in Vientiane te stoppen is geld. In Luang Phabang was een pinautomaat, in Vang Vieng ook een, hier een heleboel en in Pakxe (in het zuiden van Laos) schijnt er een te zijn. Maar als het even meezit wil ik niet stoppen in Pakxe maar meteen doorreizen. Het volgende pinautomaat is dan pas weer in Phnom Phen, de hoofdstad van Cambodja, helemaal in het zuiden. Ik heb dus een heel lang stuk zonden pinautomaten voor de boeg. Zaak dus om hier voldoende geld in te slaan om mee vooruit te kunnen. Dus ben ik nu in het bezit van een aardig voorraadje baht, dollars, en kip – hopelijk genoeg voor de reis naar Phnom Phen, want Traveller Cheques of zoiets heb ik niet.

Het zal wel niet zo’n probleem zijn, want alles is hier goedkoop. Ik kwam twee dagen geleden laat aan in Vientiane dus moest ik een ‘duur’ hotel nemen: $12. De dag daarna meteen verhuist naar iets met een ‘normale prijs’: $3. Ontbijten met een stokbroodje (Franse invloed in Laos) met salade kan voor 50 cent. Avondeten is normaal ook beneden $2. Ook de busreizen zelf zijn goedkoop, alhoewel iets duurder dan in Thailand. Een ritje in de lokale bus van Luang Phabang naar Viang Vieng was $7,50 – dat is dan wel 7 uur in de bus. Totaal zullen de kosten ongeveer op 100 euro per week zitten. Als ik dus alleen maar genoeg contact geld heb hou ik het nog wel een lange tijd vol hier.

Omdat Alan eerder weg ging uit Luang Prabang moesten Danielle en ik op zoek naar een ander guesthouse. De dag daarvoor waren we een geweldig guesthouse tegengekomen. Het heet ‘Refuge of the Last Dreamers’ (naar een 100 jaar oud gedicht over Luang Prabang) en wordt gerund door een 21 jarige Australiër. Hoewel het nog niet eens officieel open is heeft het al een geweldige atmosfeer. Via mond-op-mond reclame komen er elke dag mensen voor een kamer, of om ’s avonds wat te drinken, dus heeft Niki (de eigenaar) maar besloten al mensen toe te laten.

Het leuke aan het guesthouse is dat er geweldige mensen komen. Vooral veel buitenlanders die in Luang Prabang werken hangen er elke avond. Dan en Vinnie (Canadees en Vietnamees) willen ernaast een soort theecafe met documentaires beginnen, JP (Canadees) is bezig met een Engelse vrijwilligers school te bouwen, ertegenover woont een chef uit Frankrijk die af en toe z’n eigen restaurant begint, een gast uit België die zijn eigen bar/kapper/tattoo shop opent, etc. Allemaal een beetje raar, maar wel heel leuk om ’s avonds wat mee te drinken en te praten. Ook leuk is dat Niki als huisdier een heel leuk aapje heeft. Het aapje is gered, maar de rest van haar familie is opgegeten. Tegen vrouwen is ze niet aardig, maar mannen kunnen haar oppakken, en daar is ze heel lief tegen.

Enige minpuntje is dat ik voor het eerst deze vakantie ziek ben, wat verkeerd gegeten of zo. Zodra ik me weer beter voel wil ik verder reizen naar Vang Viang.

Sit, die we ontmoet hadden op de boot van Pakbang naar Luang Prabang nodigde ons, nadat we eerder zijn huis en dorp hadden bekeken, uit voor zijn baby party. Dit is ongeveer als een doping, maar dan voor Boeddhisten. Het was een erg interessant ceremonie om mee te maken. Het begon om 10 uur. Iedereen komt aan, geeft een enveloppe met geld en wat fruit, en dan begint de eigenlijke ceremonie. In het huis staat een speciaal object – een soort toren waar alle giften op worden gelegd – en iedereen houdt die vast terwijl er een gebed wordt gezegd. Daarna krijgt iedereen een stukje wit touw en dat bindt je om de pols van de baby terwijl je een gelukwens uitspreekt. Dat is eigenlijk de hele ceremonie, en alles wat je die dag van de baby ziet, want daarna begint het feest. Hoewel Sit $50 per maand verdient kost het feest $450. En zijn veel gasten, tafels vol met eten, een eenmans-band met keyboard en grote speakers en heel veel bier en rijstwisky. Een glas met bier en met whisky gaat rond de tafel en als het glas bij jou komt drink je ‘m leeg. Daarna geef je het lege glas terug, wordt weer volgeschonken en dan gaat het naar de volgende persoon. Op deze manier wordt je dus vrij snel dronken. Ondertussen wordt er natuurlijk ook gedanst. Dit een een soort van traditionele Lao dans, waarbij je langzaam in een grote cirkel rondgaan terwijl je je handen en armen beweegt op de muziek. Een filmpje zegt het waarschijnlijk het best. (Ik zie nu pas dat het filmpje de meer westerse swing is, het Lao dansen ziet er nog raarder uit…) Voor elk nummer wordt er iemand opgeroepen om de dans te openen, waarna andere snel volgens. Als enige drie falang waren Danielle, Alan en ik natuurlijk vaak aan de beurt om te dansen. Maar ik zitten was niet altijd veilig. Er waren altijd mensen die met je wilde proosten (en dan moet je natuurlijk een slok bier nemen) en je een glas whisky inschenken (die je natuurlijk ook direct moet opdrinken). Kortom, het drinken begon al voor 12 uur, dus in de middag zijn er al heel wat mensen dronken. Jammer genoeg gingen wij weg tegen de avond omdat we nog met de boot over de rivier moesten, maar toen wat het feest nog lang niet afgelopen.

Het was zeker iets heel bijzonders om mee te maken. Op deze manier zie je toch wat meer van een land dan alleen de toeristische dingen die je normaal ziet.

In de bus van Chiang Mai naar Chiang Rai heb ik een Nederlands echtpaar en een Nederlands meisje ontmoet. Direct erg gezellig dus we zijn samen uit eten geweest en hebben vandaag samen een jeep gehuurd op de Golden Triangle te verkennen. Dit is het grensgebied tussen Thailand, Laos en Birma. Vroeger stond het bekend om de opiumteelt, maar die is al lang verbannen. Oorspronkelijk is het ook een heel groot gebied, maar voor de toeristen is het verkleind naar het plaatsje waar het echte drielandenpunt is. Behalve grote borden met ‘Golden Triangle’, een grote Boeddha en veel toeristenshops is er niet echt veel te zien.

Een half uur rijden naar het noorden is een officiële grensovergang met Birma. Ook als toerist kun je daar even Birma in. Maar behalve voor de ‘experience’ is dat ook niet echt geweldig. Ten eerste betaal je $10 voor een visum, en aan de andere kant ligt eigenlijk alleen een markt waar ze hetzelfde verkopen als overal in Thailand. Het enige verschil is dat de mensen er veel opdringeriger zijn en dat er veel meer bedelaars rondlopen. Je merkt dus al wel direct dat er een heel groot verschil is in welwaart tussen de twee landen. Wel raar om te merken, terwijl het Thaise plaatsje en het Birmese plaatje nog geen 50 meter uit elkaar liggen. Nog een tegenvaller is dat het me niet eens een coole stempel in mijn paspoort heeft opgeleverd. Ik wilde niet dat mijn Thais visum zou vervallen. Dus dan moet je een kopie maken van je paspoort, je paspoort afgeven bij de Thaise douane en met dat kopie in Birma een visum halen. Voor mijn reisgenoten maakte het vervallen van het visum niet zo veel uit, dus die hebben nu wel een stempeltje ‘Myanmar’ in het paspoort.

De laatste bestemming van de reis was wel de moeite waard: Mae Salong. Dit is een dorpje hoog in de bergen waar vluchtelingen uit China wonen. Het dorpje lijkt dat ook erg Chinees. Op de steile heuvels rondom het dorpje wordt thee verbouwd. Erg mooi om te zien, en natuurlijk ook de lokale oolong thee geprobeerd. Ook de weg naar het dorpje was geweldig. In het begin rijstvelden, maar naarmate je hoger komt, en er meer haarspeldbochten komen meer thee.

Dit was mijn laatste dag in Thailand, voorlopig. Morgen ben ik van plan om een bus te pakken naar de grens met Laos. Van daaraf een boot over de Mekong dieper Laos in.

De trektocht was helemaal geweldig. De afgelopen drie dagen heb ik met een groep van tien mensen een trektocht door de heuvels bij Chiang Mai gemaakt. Allemaal mensen van rond mijn leeftijd, allemaal een tijd aan het reizen, dus er ontstond al snel een leuke groep.

De trektocht bestond uit op olifanten rijden, veel wandelen, raften op bamboe vlotten, en ’s avonds rond het kampvuur zitten. Het wandelen door de jungle is erg mooi. Het enige jammere is dat je de helft van de tijd naar de grond moet kijken waar je loopt. De tocht ging over hele kleine padjes die vooral gebruikt worden door de mensen die in de dorpen wonen. Slapen deden we ook in een lokaal dorp. Het was alleen was heel koud ’s nachts, tegen het vriespunt. En dan lagen we in een bamboehut, op de grond (geen matras) en een paar dekens. Iedereen had het dus ijskoud, en sliep daardoor ook slecht. In ieder geval leuk om samen over te klagen.

Allereerst iedereen een gelukkig Nieuwjaar! Ik heb Nieuwjaar gevierd in Chiang Mai, de tweede stad van Thailand, in het noorden. Het was een erg leuk evenement. Er was niet zoiets als aftellen naar 12 uur, en ook nergens nieuwjaarswensen, maar toch erg gezellig. Heel veel mensen hadden zich verzameld op een centraal plein, en hier werden de hele avond lampionen opgelaten, en af en toe wat vuurwerk. De lampionen zijn een soort luchtballonnen en komen vrij hoog in de lucht, en blijven ook erg lang in de lucht. Het is een heel mooi gezicht als duizend van die lampionen in de lucht hangen. Aan sommige lampionen wordt ook vuurwerk gebonden, zodat ze extra spectaculair opstijgen.

(meer…)