Daniel's weblog

Omdat Alan eerder weg ging uit Luang Prabang moesten Danielle en ik op zoek naar een ander guesthouse. De dag daarvoor waren we een geweldig guesthouse tegengekomen. Het heet ‘Refuge of the Last Dreamers’ (naar een 100 jaar oud gedicht over Luang Prabang) en wordt gerund door een 21 jarige Australiër. Hoewel het nog niet eens officieel open is heeft het al een geweldige atmosfeer. Via mond-op-mond reclame komen er elke dag mensen voor een kamer, of om ’s avonds wat te drinken, dus heeft Niki (de eigenaar) maar besloten al mensen toe te laten.

Het leuke aan het guesthouse is dat er geweldige mensen komen. Vooral veel buitenlanders die in Luang Prabang werken hangen er elke avond. Dan en Vinnie (Canadees en Vietnamees) willen ernaast een soort theecafe met documentaires beginnen, JP (Canadees) is bezig met een Engelse vrijwilligers school te bouwen, ertegenover woont een chef uit Frankrijk die af en toe z’n eigen restaurant begint, een gast uit België die zijn eigen bar/kapper/tattoo shop opent, etc. Allemaal een beetje raar, maar wel heel leuk om ’s avonds wat mee te drinken en te praten. Ook leuk is dat Niki als huisdier een heel leuk aapje heeft. Het aapje is gered, maar de rest van haar familie is opgegeten. Tegen vrouwen is ze niet aardig, maar mannen kunnen haar oppakken, en daar is ze heel lief tegen.

Enige minpuntje is dat ik voor het eerst deze vakantie ziek ben, wat verkeerd gegeten of zo. Zodra ik me weer beter voel wil ik verder reizen naar Vang Viang.

Sit, die we ontmoet hadden op de boot van Pakbang naar Luang Prabang nodigde ons, nadat we eerder zijn huis en dorp hadden bekeken, uit voor zijn baby party. Dit is ongeveer als een doping, maar dan voor Boeddhisten. Het was een erg interessant ceremonie om mee te maken. Het begon om 10 uur. Iedereen komt aan, geeft een enveloppe met geld en wat fruit, en dan begint de eigenlijke ceremonie. In het huis staat een speciaal object – een soort toren waar alle giften op worden gelegd – en iedereen houdt die vast terwijl er een gebed wordt gezegd. Daarna krijgt iedereen een stukje wit touw en dat bindt je om de pols van de baby terwijl je een gelukwens uitspreekt. Dat is eigenlijk de hele ceremonie, en alles wat je die dag van de baby ziet, want daarna begint het feest. Hoewel Sit $50 per maand verdient kost het feest $450. En zijn veel gasten, tafels vol met eten, een eenmans-band met keyboard en grote speakers en heel veel bier en rijstwisky. Een glas met bier en met whisky gaat rond de tafel en als het glas bij jou komt drink je ‘m leeg. Daarna geef je het lege glas terug, wordt weer volgeschonken en dan gaat het naar de volgende persoon. Op deze manier wordt je dus vrij snel dronken. Ondertussen wordt er natuurlijk ook gedanst. Dit een een soort van traditionele Lao dans, waarbij je langzaam in een grote cirkel rondgaan terwijl je je handen en armen beweegt op de muziek. Een filmpje zegt het waarschijnlijk het best. (Ik zie nu pas dat het filmpje de meer westerse swing is, het Lao dansen ziet er nog raarder uit…) Voor elk nummer wordt er iemand opgeroepen om de dans te openen, waarna andere snel volgens. Als enige drie falang waren Danielle, Alan en ik natuurlijk vaak aan de beurt om te dansen. Maar ik zitten was niet altijd veilig. Er waren altijd mensen die met je wilde proosten (en dan moet je natuurlijk een slok bier nemen) en je een glas whisky inschenken (die je natuurlijk ook direct moet opdrinken). Kortom, het drinken begon al voor 12 uur, dus in de middag zijn er al heel wat mensen dronken. Jammer genoeg gingen wij weg tegen de avond omdat we nog met de boot over de rivier moesten, maar toen wat het feest nog lang niet afgelopen.

Het was zeker iets heel bijzonders om mee te maken. Op deze manier zie je toch wat meer van een land dan alleen de toeristische dingen die je normaal ziet.