Daniel's weblog

Omdat Alan eerder weg ging uit Luang Prabang moesten Danielle en ik op zoek naar een ander guesthouse. De dag daarvoor waren we een geweldig guesthouse tegengekomen. Het heet ‘Refuge of the Last Dreamers’ (naar een 100 jaar oud gedicht over Luang Prabang) en wordt gerund door een 21 jarige Australiër. Hoewel het nog niet eens officieel open is heeft het al een geweldige atmosfeer. Via mond-op-mond reclame komen er elke dag mensen voor een kamer, of om ’s avonds wat te drinken, dus heeft Niki (de eigenaar) maar besloten al mensen toe te laten.

Het leuke aan het guesthouse is dat er geweldige mensen komen. Vooral veel buitenlanders die in Luang Prabang werken hangen er elke avond. Dan en Vinnie (Canadees en Vietnamees) willen ernaast een soort theecafe met documentaires beginnen, JP (Canadees) is bezig met een Engelse vrijwilligers school te bouwen, ertegenover woont een chef uit Frankrijk die af en toe z’n eigen restaurant begint, een gast uit België die zijn eigen bar/kapper/tattoo shop opent, etc. Allemaal een beetje raar, maar wel heel leuk om ’s avonds wat mee te drinken en te praten. Ook leuk is dat Niki als huisdier een heel leuk aapje heeft. Het aapje is gered, maar de rest van haar familie is opgegeten. Tegen vrouwen is ze niet aardig, maar mannen kunnen haar oppakken, en daar is ze heel lief tegen.

Enige minpuntje is dat ik voor het eerst deze vakantie ziek ben, wat verkeerd gegeten of zo. Zodra ik me weer beter voel wil ik verder reizen naar Vang Viang.