Daniel's weblog

Vientiane, de hoofdstad van Laos is niet echt een geweldige stad. Echt veel te zien en te doen is er niet. De voornaamste redenen om hier toch te komen zijn een visum en geld.

Ik ben van plan om via het zuiden van Laos Cambodja in te gaan. Visums voor Cambodja kun je normaal aan de grens krijgen (of zelfs via Internet), tenzij je van een ‘onofficiële’ overgang gebruik maakt – zoals ik van plan ben om te doen. Maar met een visum in je paspoort en wat dollars smeergeld moet je toch de grens over kunnen.
Het aanvragen van het visum was eigenlijk heel gemakkelijk. Een groot gebouw tien minuten buiten het centrum is de ambassade. Ik kon er zo de tuin in lopen, geen beveiliging of iets. Ook de deuren van het gebouw stonden gewoon open. Binnen zit een meneer die je twee formulieren geeft. Die invullen, twee pasfoto’s erbij, $20 betalen, en je paspoort achterlaten. Klaar in vijf minuten. ’s Middags kon ik weer terugkomen en was het visum klaar (nadat die meneer nog even heel nieuwsgierig was waar Nederland eigenlijk op de wereldkaart te vinden was).

De tweede reden om in Vientiane te stoppen is geld. In Luang Phabang was een pinautomaat, in Vang Vieng ook een, hier een heleboel en in Pakxe (in het zuiden van Laos) schijnt er een te zijn. Maar als het even meezit wil ik niet stoppen in Pakxe maar meteen doorreizen. Het volgende pinautomaat is dan pas weer in Phnom Phen, de hoofdstad van Cambodja, helemaal in het zuiden. Ik heb dus een heel lang stuk zonden pinautomaten voor de boeg. Zaak dus om hier voldoende geld in te slaan om mee vooruit te kunnen. Dus ben ik nu in het bezit van een aardig voorraadje baht, dollars, en kip – hopelijk genoeg voor de reis naar Phnom Phen, want Traveller Cheques of zoiets heb ik niet.

Het zal wel niet zo’n probleem zijn, want alles is hier goedkoop. Ik kwam twee dagen geleden laat aan in Vientiane dus moest ik een ‘duur’ hotel nemen: $12. De dag daarna meteen verhuist naar iets met een ‘normale prijs’: $3. Ontbijten met een stokbroodje (Franse invloed in Laos) met salade kan voor 50 cent. Avondeten is normaal ook beneden $2. Ook de busreizen zelf zijn goedkoop, alhoewel iets duurder dan in Thailand. Een ritje in de lokale bus van Luang Phabang naar Viang Vieng was $7,50 – dat is dan wel 7 uur in de bus. Totaal zullen de kosten ongeveer op 100 euro per week zitten. Als ik dus alleen maar genoeg contact geld heb hou ik het nog wel een lange tijd vol hier.

Omdat Alan eerder weg ging uit Luang Prabang moesten Danielle en ik op zoek naar een ander guesthouse. De dag daarvoor waren we een geweldig guesthouse tegengekomen. Het heet ‘Refuge of the Last Dreamers’ (naar een 100 jaar oud gedicht over Luang Prabang) en wordt gerund door een 21 jarige Australiër. Hoewel het nog niet eens officieel open is heeft het al een geweldige atmosfeer. Via mond-op-mond reclame komen er elke dag mensen voor een kamer, of om ’s avonds wat te drinken, dus heeft Niki (de eigenaar) maar besloten al mensen toe te laten.

Het leuke aan het guesthouse is dat er geweldige mensen komen. Vooral veel buitenlanders die in Luang Prabang werken hangen er elke avond. Dan en Vinnie (Canadees en Vietnamees) willen ernaast een soort theecafe met documentaires beginnen, JP (Canadees) is bezig met een Engelse vrijwilligers school te bouwen, ertegenover woont een chef uit Frankrijk die af en toe z’n eigen restaurant begint, een gast uit België die zijn eigen bar/kapper/tattoo shop opent, etc. Allemaal een beetje raar, maar wel heel leuk om ’s avonds wat mee te drinken en te praten. Ook leuk is dat Niki als huisdier een heel leuk aapje heeft. Het aapje is gered, maar de rest van haar familie is opgegeten. Tegen vrouwen is ze niet aardig, maar mannen kunnen haar oppakken, en daar is ze heel lief tegen.

Enige minpuntje is dat ik voor het eerst deze vakantie ziek ben, wat verkeerd gegeten of zo. Zodra ik me weer beter voel wil ik verder reizen naar Vang Viang.

Sit, die we ontmoet hadden op de boot van Pakbang naar Luang Prabang nodigde ons, nadat we eerder zijn huis en dorp hadden bekeken, uit voor zijn baby party. Dit is ongeveer als een doping, maar dan voor Boeddhisten. Het was een erg interessant ceremonie om mee te maken. Het begon om 10 uur. Iedereen komt aan, geeft een enveloppe met geld en wat fruit, en dan begint de eigenlijke ceremonie. In het huis staat een speciaal object – een soort toren waar alle giften op worden gelegd – en iedereen houdt die vast terwijl er een gebed wordt gezegd. Daarna krijgt iedereen een stukje wit touw en dat bindt je om de pols van de baby terwijl je een gelukwens uitspreekt. Dat is eigenlijk de hele ceremonie, en alles wat je die dag van de baby ziet, want daarna begint het feest. Hoewel Sit $50 per maand verdient kost het feest $450. En zijn veel gasten, tafels vol met eten, een eenmans-band met keyboard en grote speakers en heel veel bier en rijstwisky. Een glas met bier en met whisky gaat rond de tafel en als het glas bij jou komt drink je ‘m leeg. Daarna geef je het lege glas terug, wordt weer volgeschonken en dan gaat het naar de volgende persoon. Op deze manier wordt je dus vrij snel dronken. Ondertussen wordt er natuurlijk ook gedanst. Dit een een soort van traditionele Lao dans, waarbij je langzaam in een grote cirkel rondgaan terwijl je je handen en armen beweegt op de muziek. Een filmpje zegt het waarschijnlijk het best. (Ik zie nu pas dat het filmpje de meer westerse swing is, het Lao dansen ziet er nog raarder uit…) Voor elk nummer wordt er iemand opgeroepen om de dans te openen, waarna andere snel volgens. Als enige drie falang waren Danielle, Alan en ik natuurlijk vaak aan de beurt om te dansen. Maar ik zitten was niet altijd veilig. Er waren altijd mensen die met je wilde proosten (en dan moet je natuurlijk een slok bier nemen) en je een glas whisky inschenken (die je natuurlijk ook direct moet opdrinken). Kortom, het drinken begon al voor 12 uur, dus in de middag zijn er al heel wat mensen dronken. Jammer genoeg gingen wij weg tegen de avond omdat we nog met de boot over de rivier moesten, maar toen wat het feest nog lang niet afgelopen.

Het was zeker iets heel bijzonders om mee te maken. Op deze manier zie je toch wat meer van een land dan alleen de toeristische dingen die je normaal ziet.