Daniel's weblog

Het is Kerstavond, en na twee dagen dicht te zijn geweest zijn de bars weer open. (Op de dag van de verkiezingen en daarvoor mocht geen alcohol geschonken worden). Nu kom ik er pas achter dat de bars vol zitten met vooral dikke Engelse mannen van ergens in de 50, die zich eerst volzuipen, en daarna waarschijnlijk met een Thaise naar huis gaan. Geen idee of ik zin heb om daar vanavond tussen te staan, of dat ik maar gewoon naar bed ga.

Vandaag heb ik in ieder geval wel wat anders leuks gedaan: de eerste georganiseerde tour. Deze ging naar de Erawan waterval, Hell Fire Pass, en toen met de trein (Death Railway) terug.

Erawan
Erawan is een soort natuurlijk tropisch zwemparadijs. Het is een waterval van ongeveer twee kilometer, met een veel verschillende trappen, al zijn het er officieel zeven. Je kunt langs de hele waterval omhooglopen, door de jungle, en je kun ook zwemmen in de vele bassins. Ik heb eerst omhoog gelopen, daarna weer naar beneden, en vervolgens onder een vrij hoge waterval gaan zwemmen. Heel gaaf om echt onder zo’n waterval te staan, of achter te ruimte te kruipen die verborgen zit achter het vallende water. In het basis heb ik ook heerlijk gezwommen. Het water was lekker warm (ongeveer zwembad temperatuur) en in elk basis zwommen visjes, die aan je benen beginnen te happen als je even stil staat.

Hell Fire Pass
Daarna ging de tour door naar Hell Fire Pass. Dit is een deel van de Death Railway, die door Engelse, Australische en Nederlandse krijgsgevangenen in uitgehouwen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Japanners bouwden een spoorweg van Thailand naar Birma, om goederen te vervoeren. Hell Fire Pass was een van de moeilijkste punten, omdat hier door een grote rots moest worden gehakt. Om dit punt is de rots tot acht meter diep met de hand uitgehakt. Heel indrukwekkend om te zien.

Death Railway
De spoorlijn ligt er niet meer tot aan Birma (bij Hell Fire Pass ligt al geen spoor meer), maar een deel van de lijn is nog steeds in gebruik. Het laatste deel van de route heb ik met de trein afgelegd. Ik vind treinen geweldig, dus zeker zo’n open trein die met een langzame snelheid door het landschap rolt. Tijdens de rit kom je langs diepen ravijnen waartegen houten stellages zijn gebouwd.

Morgen ga ik weer weg uit Kanchanaburi. Ik heb een minibus geboekt naar Ayattuya, de oude hoofdstad van Thailand. Dit was een paar honderd jaar geleden de hoofdstad, totdat het werd verwoest. Daarna werden de tempel overwoekerd door de jungle. Ook erg benauwd hoe dat zal zijn…